Anatomie van duiven en tilduiven

  • Bericht auteur:
  • Bericht gepubliceerd op:21 december 2018
  • Berichtcategorie:informatie

Anatomie van Duiven, Tilduiven Een duif die gevaar “ruikt”, klappert wild met zijn vleugels om de anderen te waarschuwen. Daarmee vergroot hij de kans voor de jongen en de soortgenoten om te overleven. Zijn eigen kans daarop wordt op die manier juist kleiner.

Anatomie van duiven en tilduiven

Inhoudsopgave

 

Anatomie van duiven

Anatomie van duiven:

Ademhaling

Vogels ademen niet zoals andere gewervelde dieren, via de longen. Zij hebben wel, zoals wij, bronchiën, maar die lopen niet naar één paar longen. Een vogel heeft wel negen luchtzakken in de kop en de borstholte, met vertakkingen naar kleinere, holle beenderen. De lucht kan bij hen circuleren zoals bij ons het bloed dat doet. Anatomie van duiven

Snavel Anatomie van duiven

Rond de kaakbeenderen van een vogel zitten hoornlaagjes die horen bij de manier waarop een vogel voor zijn voedsel zorgt.
Snavels kunnen een prooi verscheuren, vissen, insecten vangen of water zeven. Ook zaadjes worden ermee opengemaakt.
De functie van een snavel kan dus heel verschillend zijn.

Kenmerken

Deze vogels hebben een grijs paarse kop, grijze bovendelen en grijs roze borst. Ze hebben zwarte arm pennen en een brede zwarte eindband op de staart. Deze vogels hebben een witte vlek in de nek en een witte band op de vleugels, die goed zichtbaar zijn tijdens de vlucht, waardoor de soort op grotere afstand ook makkelijk te onderscheiden is van de stadsduif en holenduif. Ze hebben een korte, gele snavel met een rode basis en korte roze poten. Het verenkleed bij beide geslachten is gelijk. Hoewel houtduiven kunnen overkomen als dommige en sullige vogels zijn ze op hun foerageer- en nestplaats tamelijk agressief. Ze kunnen met hun vleugels rake klappen uitdelen aan soortgenoten, maar ook aan bijvoorbeeld eksters. Er vallen tijdens deze schermutselingen echter nooit doden. De lichaamslengte bedraagt 41 tot 45 cm, het gewicht 275 tot 700 gram en de spanwijdte 68 tot 77 cm.

Voedsel

Hun voedsel bestaat uit zaden, oogstresten, zaden van wilde planten, gevallen bessen en ander beschikbaar voedsel. In stedelijk gebied vaak rondslingerende etensresten.

Voortplanting

Houtduiven broeden het liefst in bossen, parken en tuinen, maar omdat ze tegenwoordig meer en meer in stedelijke gebieden voorkomen, maken ze niet zelden gebruik van gebouwen. Ze bouwen slordige nesten van takken en het is geen uitzondering dat een ei na het leggen meteen door de losjes gegroepeerde takken op de grond valt. Houtduiven leggen twee eieren. Na het uitbroeden voederen zowel man als vrouw de jongen. Juvenielen missen in de eerste zomer de kenmerkende witte halsvlek.

Uit onderzoek naar houtduiven in de stad Maastricht blijkt dat het broedsucces in het voorjaar dramatisch laag is: rond de tien procent. Late broedsels in de stad zijn echter zeer succesvol. Een mogelijke verklaring is dat de kraai als belangrijkste predator van eieren en jonge duiven liever niet in de directe omgeving van mensen broedt. Bovendien zijn de jonge kraaien in augustus al uitgevlogen zodat de ouders minder voedsel hoeven aan te voeren. De houtduiven in Maastricht hebben als extra voordeel dat er in het najaar nog veel voedsel te vinden is in de nabijgelegen leefgebieden van de wilde hamster, waar het graan tot in de winter blijft staan. Lees Meer>>>

Krop (darmkanaal): Anatomie van duiven

anatomie van duiven
Anatomie van duiven
De krop bij een duif: duidelijk zichtbare verwijding na de slokdarm (no. 4)

De krop is een onderdeel van het spijsverteringsstelsel, dat voorkomt bij onder andere vogels en insecten. Een krop is een holte in de keel, waar voedsel tijdelijk wordt opgeslagen. De holte is gepositioneerd vóór de spiermaag die het voedsel kneedt, waarna het naar de darmen wordt afgevoerd.

Bij vogels dient de krop om voedsel te bewaren en het later aan de jongen te geven. Bij bijen wordt de krop gebruikt om nectar op te slaan, zodat het eenmaal in het nest weer onverteerd kan worden afgegeven.

Zie ook: