Het tilduiven virus.
Wilde je graag naar Zwolle verhuizen ?
Neen, dat wilde ik niet. Ik wilde naar den Haag en dan een til het liefst uit de nok. Dat leek mij geweldig.
Waarom ? Als jongetje van negen of tien jaar ben ik besmet geraakt met het tilduiven visus. Een maal besmet, raak je het nooit meer kwijt.
Hoe kwam dat zo ?
Ik woonde toen bij met ouders in de Edisonstraat 120 II. Dat is tegenover de Columbusstraat. Achter konden wij een mooie til zien. Die til lag in de Ampèrestraat bij de hoek van de Copernicusstraat. Dat is de til van Frans Dokters, stukadoor.
Op een dag ving ik een duifje. Dat zat op de vensterbank van de winkel van de stomerij Dubbelblank bijna tegenover ons huis in de Edisonstraat. Het sneeuwde de hele middag dichte vlokken. Van mijn vader mocht ik het niet houden. Ga maar naar die til daar !
Met mijn moeder naar daar. Alleen vond ik dat toen een beetje eng. Had achteraf helemaal niet nodig geweest want die meneer was heel vriendelijk. Het duifje zal wel sneeuwblind geworden zijn. Ik geef het wat voer en water dan laat ik het morgen weer los.
Die meneer was wel heel aardig. Meneer mag ik een keer in die til kijken ? Dat wilde ik al heel lang, maar ja hoe pak je dat aan ?
Kom maar een keer op een zondag ochtend. …..Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd.
De volgende zondag naar de til. Mevrouw Dokters deed open. Vroeg door een spreekbuis (tussen de keuken en de til ) of ik naar boven kon gaan. Via een ladder op het balkon naar het dak. Ik vergeet nooit het moment dat ik boven het dak uit kwam. Het gekoer, gehuil, van de doffers in de donkerhokken! En eenmaal op de til de mestgeur.
Tja ik werd besmet en blijf dus voor altijd besmet.
Neen, dat wilde ik niet. Ik wilde naar den Haag en dan een til het liefst uit de nok. Dat leek mij geweldig.
Waarom ? Als jongetje van negen of tien jaar ben ik besmet geraakt met het tilduiven visus. Een maal besmet, raak je het nooit meer kwijt.
Hoe kwam dat zo ?
Ik woonde toen bij met ouders in de Edisonstraat 120 II. Dat is tegenover de Columbusstraat. Achter konden wij een mooie til zien. Die til lag in de Ampèrestraat bij de hoek van de Copernicusstraat. Dat is de til van Frans Dokters, stukadoor.
Op een dag ving ik een duifje. Dat zat op de vensterbank van de winkel van de stomerij Dubbelblank bijna tegenover ons huis in de Edisonstraat. Het sneeuwde de hele middag dichte vlokken. Van mijn vader mocht ik het niet houden. Ga maar naar die til daar !
Met mijn moeder naar daar. Alleen vond ik dat toen een beetje eng. Had achteraf helemaal niet nodig geweest want die meneer was heel vriendelijk. Het duifje zal wel sneeuwblind geworden zijn. Ik geef het wat voer en water dan laat ik het morgen weer los.
Die meneer was wel heel aardig. Meneer mag ik een keer in die til kijken ? Dat wilde ik al heel lang, maar ja hoe pak je dat aan ?
Kom maar een keer op een zondag ochtend. …..Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd.
De volgende zondag naar de til. Mevrouw Dokters deed open. Vroeg door een spreekbuis (tussen de keuken en de til ) of ik naar boven kon gaan. Via een ladder op het balkon naar het dak. Ik vergeet nooit het moment dat ik boven het dak uit kwam. Het gekoer, gehuil, van de doffers in de donkerhokken! En eenmaal op de til de mestgeur.
Tja ik werd besmet en blijf dus voor altijd besmet.
Met mijn ouders ben ik in april 1955 verhuisd naar Amsterdam. De foto(s) zijn gemaakt in maart 1955. Ik was toen bijna vijftien jaar. Met heel veel plezier heb ik boven mogen staan bij de heer Frans Dokters. Tot mijn verdriet zijn hij en zijn vrouw al geruime tijd geleden overleden. De til ligt er niet meer, de hoek is erg kaal geworden.
Nico D.Gravesteijn.
