Duivenziekte bij duiven, herken een zieke duif. Meestal leer je de beginsymptomen pas herkennen als je het vaak hebt gezien en leer je letten op de kleinste bewegingen van een duif.
Duivenziekte
Inhoudsopgave
Paramyxo, het geel en pokken
(Duivenziekte)
Paramyxo, ook bekend onder de naam draaihalsziekte of Newcastle disease (NCD), is een duivenvariant van het pseudovogelpestvirus van de kip en zeer besmettelijk. In onze vogelopvang worden elk jaar wel duiven met draaihals binnengebracht. De symptomen zijn soms niet direct duidelijk maar, mede door de stress van het vangen en bij ons in de opvang zitten, binnen enkele dagen waarneembaar.
Het is een ziekte die we, net als duivenpokken, vooral in het najaar zien (augustus t/m oktober). De duivenziektes die we het meest binnen krijgen zijn Paramyxo (1), het geel (2) en pokken (3). Paramyxo komt voornamelijk voor bij stadsduiven. Het geel komt voor bij stads-, tortel- en houtduiven en pokken vooral bij tortel- en houtduiven.
Maar wat dit jaar erg opvalt, is de toename van (stads)duiven met symptomen van Paramyxo. De afgelopen jaren hebben we jaarlijks hooguit tussen de vijf à tien duiven met draaihalsziekte opgevangen. Dit jaar zijn het er al vier keer zoveel; soms twee in een week tijd!
De ziekte is zeer besmettelijk voor alle duivensoorten, zowel gedomesticeerde (tamme) als wilde duiven. Meerdere vogelsoorten zijn gevoelig voor deze ziekte. Bij bijna alle vogelsoorten is deze ziekte latent aanwezig; zij zijn echter drager en vertonen verder geen symptomen.
Symptomen:
De duivenziektes tast voornamelijk de nieren (veel drinken) en het zenuwstelsel aan. De symptomen zijn in het beginstadium lastig te herkennen, vaak zijn de duiven lusteloos, rillerig en kijken ze apathisch voor zich uit; soms hebben ze een lichte tremor van de kop. Ook de ontlasting is erg waterig en een beetje groen.
Naarmate de ziekte zich meer openbaart zal de duif in een stress-situatie rondjes gaan draaien en de kop zal in de meeste gevallen steeds verder gaan draaien. Daarbij verliezen ze ook de controle om te kunnen eten en drinken. Ze pikken naast het voer en de kop zal ongecontroleerd naar achteren vallen en draaien. In de ergste gevallen kan de duif niet meer staan.
Meestal leer je de beginsymptomen pas herkennen als je het vaak hebt gezien en leer je letten op de kleinste bewegingen van een duif.
Duivenziektes
Duivenziekte
Besmetting:
De besmetting kan zowel via contact als via de lucht plaatsvinden of door parasieten verspreid worden. Omdat de mest van de duif, maar ook stof en het water en voedsel wat ze eten en drinken besmettelijk zal zijn voor de andere duiven, is een goede hygiëne bij de verzorging erg belangrijk. Dat betekent dus dat de bodembedekking voldoende verwijderd moet worden en het hok / uitvliegkooi regelmatig gedesinfecteerd moet worden. Belangrijk bij het desinfecteren is dat het juiste desinfectiemiddel gebruikt wordt èn dat het grondig gebeurt (zitstokken e.d. dus ook desinfecteren); Paramyxo is erg moeilijk te bestrijden. Mensen kunnen de ziekte namelijk ook verspreiden, door besmette kleding en vervoersboxen.
Het is mogelijk dat ze van de ziekte herstellen, maar moeten dat op eigen kracht doen. Als de hersenaantasting leidt tot verlammingen aan poten en vleugels is herstel uitgesloten. De lichtere hersenverschijnselen verdwijnen op den duur. Toch kunnen in geval van stress daarna nog een lichte scheefstand van de kop en trilling opvallen. Duivenhouders enten de duiven tegen deze ziekte.
Artikel is afkomstig van BRON: Centrum voor dierenhulpverlening
Duivenziekte einde