Hallo leden van Ons Belang,
Een aantal leden heeft mij gebeld met betrekking tot botbreuken aan de poten van duiven met de vraag is daar wat aan te doen: Hieronder het antwoord
Pootbreuken
De meeste breuken zijn pootbreuken. In grote lijnen zijn er vier plaatsen waar de duiven de poot kunnen breken.
1.
Het dijbeen, waarbij we hoge (vlak bij het lichaam) en lage breuken onderscheiden.
2.
Het scheen- / kuitbeen. Dit is het been tussen knie en hak.
3.
De middenvoetbeentjes. Dit is het been (bij de duif vergroeid tot één been) onder de hak, dus het deel waar de ring om zit. Dit been breekt de duif het meest.
4.
De tenen. Ook de tenen van duiven raken snel beschadigd. In de eerste levensdagen worden ze nogal eens gekneusd door laatringers waarvan de gevolgen het hele leven van de duif te zien blijven.
Verder zien we vaak breuken of verwondingen. Niet alleen door ergens tegenaan te vliegen maar ook omdat de duiven klem zitten met de tenen of bijvoorbeeld aan een spoetnik blijven hangen. De tenen kunnen eenvoudig gespalkt worden met wat stevig verband om de teen.
Soms wordt buiten het verband als spalk een lucifershoutje gelegd met daaromheen een pleister. Als de teen in de goede richting staat, is spalken soms niet nodig.
Behandeling
Bij hoge dijbeenbreuken kan de duif het beste in een matje of een stuk van een panty worden opgehangen. Er zijn speciale hangmatjes voor in de handel. Belangrijk is dat de poten vrij omlaag kunnen hangen. In het hangmatje zit verder een opening voor de ontlasting en de kop. Voor de duif staat een bakje met water en voer.
De resultaten zijn uitstekend en de poot is na 12 dagen weer vastgegroeid.
Bij gecompliceerde breuken wordt wel eens een pennetje in het holle bot geschoven, zodat de delen bijeen blijven (natuurlijk door de dierenarts, dit kan niet door de liefhebber zelf gedaan worden). Het nadeel is dat hierbij chirurgisch moet worden gewerkt wat ook het infectierisico verhoogt. Bovendien is het een kostbare ingreep.
Veel liefhebbers proberen zelf iets te fabriceren met een geïmproviseerde spalk van bijvoorbeeld lucifershoutjes. Dit mislukt nogal eens, waardoor de spalk te strak is en stuwing ontstaat of waarbij de poot niet recht komt te staan, doordat de duif te vroeg zijn poot gaat gebruiken.
Bij een spalk moeten de botdelen eerst beschermd worden door wat verband of watten waar omheen de spalk komt.
Een eenvoudige ‘doe-het-zelf methode’ is de gummieslangspalk. Bij onderpootbreuken wordt een stukje van een gas- of tuinslang, dat een lengte van de hak tot de voet van de duif, opengeknipt en om de poot geklapt. Om de huid van de poot wordt eerst wat verbandgaas gewikkeld. De slang wordt dichtgeplakt met een stukje pleister. De tenen moeten buiten de spalk blijven steken. Men kan dan zien of de poot niet door de spalk gestuwd raakt. Bij een hoge breuk wordt de poot in zijn geheel naar achteren gestrekt en is de lengte van de slang, de afstand van het lichaam tot de voet. De duif ligt dan voortdurend met de poot recht naar achteren gestrekt.
De duif wordt de eerste dagen op een zachte bodembedekking (zaagsel of stro) in een broedhok gelegd. Na enkele dagen weet de duif zich goed te behelpen en zal zelfs, met de spalk, zijn rondjes rond het hok meevliegen. Na 2 à 3 weken kan de spalk verwijderd worden. De duif moet dan nog wel veel oefenen voordat deze goed kan lopen. Soms moeten de tenen met pleisters gecorrigeerd worden, zodat ze goed neergezet worden.
Wellicht kan het bovenstaande verhaal u iets helpen.
