Door de ogen van de doffer
Ik zal me eerst even voorstellen, ze noemen me “de rooie”. Mijn vader is een bastaard, mijn moeder een volle staande duif. Dus je kunt je wel voorstellen, dat ik niet één van de lelijkste ben, al zeg ik het zelf.
Ik ben geboren in Loosduinen en heb daar ongeveer een jaar rondgescharreld met mijn broertje en nog wat neefjes en nichtjes. Mijn baasje was een beste maar heeft ons helaas wegens ziekte weg moeten doen.
We kwamen toen ergens in de Schilderswijk terecht. Nou zag ik het daar niet zitten, dus dacht ik bij mijzelf, zodra ik kan, neem ik het rit aan. Zo gezegd, zo gedaan . Na wat rond gevlogen te hebben heb ik in de buurt van het Zuiderpark een mooie til uitgezocht.
Daar ben ik toen enige tijd gebleven en op een gegeven moment ben ik ook daar weer weggegaan. In de loop der jaren heb ik op deze manier heel wat tillen gezien. Ook ben ik eens bij iemand geweest die had alleen een plank, dat was ik niet gewend.
Lang heb ik daar niet gevlogen en m’n best heb ik daar ook niet gedaan. Dat baasje heeft me naar een winkel gebracht. Nou daar schrok ik behoorlijk van. Ik bedoel, dat ze “ons” zomaar gewoon in een winkel verkochten.
Verhalen, die ik daar heb gehoord! Doffers, die al meer dan acht jaar bij dezelfde baas vlogen. Men zegt wel, zo’n doffer die van de één naar de ander gaat, dat is niks, maar bekijk het eens van mijn kant. Overal word je even enthousiast ontvangen, de mooiste vrouwen ontmoet je en …
Je ziet nog wat van de wereld. Ik hoop zo nog jaren door te gaan en wie weet schrijf ik nog wel een keer naar jullie duivenbode.
